کارخونه پرنسس پروری

دنیا اومده و روزمره نگاری می کنند و از بچه هاشون (دختراشون) عکسایی رو شر

میکنند.یکی دو تا از این پیج ها برام خیلی دوست داشتنی اند...چون مامان خانواده

یه خانوم با فکره که سعی می کنه از لحاظات زیبایی رو با بقیه به اشتراک بذاره و

این از نظر من خیلی جالبه و شیرینه...توی پیج هاشون هیچ چیز نمایشی و دور

از تصوری وجود نداره و این به نظرم خیلی اصل مهمیه.اونهم وقتی اینهمه آدم تو رو

فالو کردن و زندگیت رو زیر نظر دارن.

از اون طرف پیج هایی رو هم می بینم که مادرو پدر از بچه به عنوان عروسک فرنگی

استفاده میکنن و تمام فکر و ذکرشون اینه که هر روز لباس متفاوتی به طرح های

عجیب و غریب و بعضا مناسب خانوم هایی با سن بالا تن بچه کنن و عکس هایی

تو ژست های متفاوت و اغلب عشوه گرانه(!) ازش بگیرن.

تولد های آنچنانی ،لوازم و سرویس خواب آنچنانی،عکس های آنچنانی و ....

که البته خیلی هم رنگی و جذاب هم هستن و خود منم خیلی خوشم میاد.

اما واقعا یه وقتایی میمونم که تهش باید با این پرنسسی که بار آوردیم چیکار

کنیم؟ دختری که از سه سالگی ادا اطوار دخترونه یاد میگیره محض دلبری تو

عکسا...بعد ها قراره چطور با این کنار بیاد که کودکیش تباه همچین ژست هایی

شده...یا اینکه مرکز توجه چندین هزار نفر بودن باعث نمیشه این پرنسس بعدها

نتونه با جامعه کنار بیاد؟ اصلا این روند پرنسس بودن تا کی و تا چند سالگی ادامه

داره؟

واقعا جای تاسف داره که می بینم بعضی مادرا دایم تو کامنتا مارک لباس و

شیشه شیر و پستونک و گل سر و...رو میپرسن فقط چون فلانی داره برای بچه اش

استفاده میکنه. و یا حتی مادری که دایم درحال توضیح دادنه که فلان لباس بچه اش

رو از چه برندی گرفته و یا کالسکه بچه از کجای دنیا اومده.

من همیشه آرزو میکنم اون بچه تا ابد پرنسس بمونه و مثل یه پرنسس باهاش

رفتار بشه.چون میترسم از این جامعه که باهات مثل پرنسس رفتار نمی کنه...

هرجای دنیا هم بری تو یه زنی...یه زن معمولی.یه شهروند عادی!