الف

من اصولا در مواجهه با هر چیزی ، نسبت به بقیه حساس تر و احساساتی ترم. 

این به کنار ، ولی امروز ، بخشی از قلبم، که خواه ناخواه مثل هر آدمی که به 

نژاد و پیشینه اش علاقه داره ، که برای سرزمینم میتپه به درد اومد و چه بسا

شکست . 

احتمالا همه ی ما با آدم های نژاد پرست مواجه شدیم . احتمالا خیلی وقت ها

نژاد پرست بودیم خودمون . ولی میدونید ، امروز احساس کردم برای بعضی ها

چقدر همه چیز متفاوت تره . گاهی چقدر سخت تره . 

یادمه اوایل که آشنا شده بودیم به لطف فضای مجازی ، برام تعریف کرد که 

وقتی چند سال پیش اومده بود ایران مردم برخورد خوبی نداشتن باهاش .

میگفت من رو ایرانی نمی دونستند چون فارسی بلد نبودم . احتمالا میتونید

حدس بزنید چقدر خجالت زده شدم . ولی ته دلم یجور آرامش خاطر بود که:

چه اهمیتی داره ! اون الان به جای دیگه ای تعلق داره ، جایی که هم بهتره و 

هم مورد احترامه!  

امروز داشت تعریف میکرد که با شیوع کرونا مردم به اون و نژادش توهین

میکنن (نمی دونم با چه استدلالی ، آدم احمق احمقه !) و ایرانی ها رو 

مسبب این مشکل میدونن . 

وقتی گفت حتی نمی دونستم چی باید بهش بگم .اون اونجا به دنیا اومده،

مادر پدرش هم اونجا به دنیا اومدن ... هویتش متعلق به اون کشوره و این

مانع از این نیست که به خاطر نژادش اذیت نشه و مورد تمسخر قرار نگیره.

چی از این وحشتناک تر ؟ من که این طرف ماجرام دلم شکسته . بعد چطور

ممکن میشه که متعلق به دو سرزمین باشی و هر دو آزارت بدن ؟